Tak sobie obejrzałem go ponownie po latach i nie dość, że się nie zestarzał, to jeszcze widzę w nim nowe smaczki.

Postaci są co prawda papierowe i schematyczne, nie można im jednak odmówić indywidualnego rysu. Każdy z bohaterów jest rozpoznawalny, ma pewne cechy wyróżniające, nie pomylimy ich ze sobą

Nie znajdziemy tu luzu i grepsów jak w Avengersach czy wczesnych filmach z Willisem, ale chyba każdy przyzna, że dowcipy pasują do Rambo jak prostytutki do Jarosława Kaczyńskiego. Dialogi, które w innych filmach brzmiałyby głupio i patetycznie, tutaj są po prostu naturalne i przekonujące. Wierzymy tym styranym życiem twardzielom i podziwiamy Sylwestra, który stworzył taką postać, w której ustach przemowy w rodzaju ,,Każdy z nas chciałby być teraz gdzie indziej. Ale po to tu jesteśmy” nie są śmieszne, wprost przeciwnie, motywujące nawet;)

Sly’owi nie można też zarzucić braku autoironii - Lewis mu dobrze dociął odzywką ,,Ale z ciebie spięty dupek” (co jak co, ale Sylwestrowi nie można odmówić drewnianej gry i mimiki). Trudno mi znaleźć we współczesnym kinie sensacyjnym takie odzywki jak ,,Wysyłają diabła by odwalił robotę za Pana Boga”, takie sceny jak birmański pułkownik biorący do sypialni nastolatka, nabite na pale głowy, Lewis bez mrugnięcia, za to z szacunkiem patrzący na celującego w niego z łuku Johna itd.

Może robię się marudzącym i starym dziadem, ale naprawdę, mało jest obecnie filmów nawet sensacyjnych, ale zrobionych z ikrą i przekonujących. Bo każdy wie że to bajeczki dla dorosłych, ale niech to będzie bajeczka sprawnie zrealizowana, na tyle przekonująco, by nasza babcia nie wyśmiała jej za głupotę

Ps. Czy łuk Johna naprawdę ma taki naciąg, by z odległości ponad 100 m przebić człowieka na wylot?